Paarden speelden een belangrijke rol in het leven van Ariadne van Europa. Ariadne had diverse paarden, waaronder de hengst Skinfaxi, die er ongeveer als volgt uitzag:
Zonder haar trotse hengst Skinfaxi zou Ariadne nergens zijn.
Het trouwe dier droeg Ariadne over heel Kreta. Tegenwoordig noemen wij Kreta een eiland, maar in de tijd van Ariadne deed men dat niet, want daarvoor werd het land te groot geacht.
Kreta was in die tijd (plm. 1500 voor Christus) wijd en zijd bekend als het land van de 100 steden. In feite telde het wel ongeveer 162 verschillende nederzettingen.
Aan het begin van de roman logeert Ariadne bij haar oom Sarpedon in Tamara, het huidige Mália, ongeveer 40 km. verwijderd van haar woonplaats Knossos. Een dergelijke afstand legde Ariadne gemakkelijk af met haar paard Skinfaxi. Dat kostte haar ongeveer een middag rijden.
Alhoewel Skinfaxi nergens bang voor was, keek hij toch altijd weer een beetje op als hij de Talos tegenkwam. Deze bronzen reus van ruim 30 meter lang liep drie maal daags langs de stranden van Kreta, om Europa te beschermen tegen vijandelijke indringers. De Talos wist instinctief of de schepen die het eiland naderden kwaad in de zin hadden. Als dat het geval was brak de Talos een stuk van een rots af en wierp dat naar het naderende schip, om het te verhinderen om aan te leggen.
De Talos was niet onsterfelijk, en kwam aan zijn einde door de hand van de Argonauten, die er achter kwamen waar zijn achillespees lag.
Het einde van de Talos wordt omschreven door Apollonius Rhodius (Griekse schrijver 3e eeuw v. Chr.) in diens Argonautica 4, p. 1638 v.: Zijn lichaam en zijn ledematen waren brutaal en onkwetsbaar, behalve op een punt: onder een pees bij zijn enkel was er een bloedrode ader die alleen door een dunne huid werd beschermd en die voor hem leven of dood betekende” (vertaling Rieu).
Alhoewel tegenwoordig sommige dwarse denkers menen dat paarden niet geschikt zijn om mensen op hun rug te dragen, vond Skinfaxi het geen enkel probleem om Ariadne op zijn rug te dulden. Ariadne woog niet meer dan ongeveer 60 kg., wat als een veertje aanvoelde voor de machtige hengst. Skinfaxi genoot ervan om lange tochten te ondernemen met de mooie prinses op zijn rug, en Ariadne zorgde altijd goed voor hem.
Mijn lieve vrouw Suzan heeft een mooi artikel geschreven over de kritiek die sommige mensen op het paardrijden hebben: zie
https://www.bitmagazine.nl/psyche/mens-en-paard-gaan-juist-goed-elkaar-om/62877/
In hoofdstuk 33 wordt een paardenrace omschreven, waarbij de deelnemers met een tweespan en een strijdwagen om het hardst strijden om als eerste over de eindstreep te komen. De race wordt intensief in beeld gebracht, en de lezer waant zich een toeschouwer bij deze historische gebeurtenis die in de fantasie van de auteur zo’n 35 eeuwen geleden heeft plaatsgevonden.